Waarom ik dit nooit zou terug doen

Donderdag werd ik wakker en voelde me meteen een vod.

Het voelde alsof een verkoudheid zat te broeden en omdat ik koorts had besloot ik de groepssessie van vrijdag te verzetten.

Ik wil niemand ziek maken, maar ook niet op halve kracht werken, dat voelt voor mij gewoon niet fair tegenover jou.

Tegen de avond kwam de buikpijn. Zo fel dat ik lag te wenen in de zetel.

Geen houding bracht verlichting. De nacht was een hel.

Urenlang wist ik mezelf geen houding te geven, twijfelend of ik naar spoed zou rijden.

Ik had er helemaal geen zin in om daar te gaan wachten, koud en uitgeput op een stoel.

Maar om 5u ’s morgens kon ik niet meer. Ik moest iets hebben dat hielp tegen de pijn.

Op spoed werd ik gelukkig snel verder geholpen.

Ik kreeg iets tegen de pijn, de eerste keer werkte het niet, pas na de tweede dosis voelde ik eindelijk een beetje verlichting.

In mijn bloed zagen ze niets verontrustends.

Voor de zekerheid wilden ze toch een CT-scan doen.

De arts zei dat het waarschijnlijk een virusje was en dat ik wel snel naar huis zou mogen.

Op dat moment maakte het mij allemaal niet meer uit. Ik had even geen pijn, en dat was genoeg.

Maar de scan liet iets anders zien.Geen virus, maar een complicatie van mijn Gastric Bypass.

Diezelfde dag volgde een operatie.

Uiteindelijk bleek dat ik een interne hernia had: mijn darmen zaten niet meer op hun plek en moesten terug vastgezet worden.

Vandaag is het dag 3 na de operatie.Ik voel me mentaal zwaar, maar tegelijk ook dankbaar dat dit nu achter de rug is.

Mijn lichaam is moe. Waarschijnlijk loop ik hier al langer mee rond en was ik dus al een tijd aan het vechten zonder het goed te weten. Dat verklaart waarschijnlijk ook de andere kwaaltjes.

Mijn hoofd wil vooruit, maar mijn lijf kan gewoon nog even niet mee.

En dat botst.“Dit stond niet op de planning…” spookt heel de tijd door mijn hoofd.

Tien jaar geleden liet ik een Gastric Bypass doen.

Ik verloor veel kilo’s, maar kwam nadien ook weer bij.

Omdat mijn basis niet veranderd was. Ik at om te verdoven, niet om mezelf te voeden.

Wat ik er intussen ook aan overhield, is een dumpingsyndroom.

Dat betekent dat mijn suikerspiegel, zeker bij stress of vermoeidheid, alle kanten op kan vliegen.

En nu dus ook deze interne hernia.

Twee heel duidelijke signalen dat zo’n operatie niet de weg was naar echte heling.

Pas toen ik die emotionele bagage durfde aankijken, kwam er echte verandering.

Gewicht verliezen ging niet om mijn maag, maar om mijn hart en mijn hoofd.

En dat had geen chirurg ooit voor mij kunnen oplossen.

Ik wil niet zeggen dat die operatie een fout was.

Maar voor mezelf: dit zou ik nooit meer doen.

En ik deel dit omdat ik hoop dat jij er iets aan hebt: denk twee keer na voor je in jezelf laat snijden.

Zoek begeleiding die je helpt vanbinnen, zodat je ook vanbuiten echt kan stralen.

En vooral, laat je omringen door mensen die je motiveren de beste versie van jezelf te worden.

Liefs,

Sarah 🌹