Mijn eerste Verbonden Ademervaring in woorden

voor zover dat mogelijk is...

Ik ben altijd iemand geweest die nieuwsgierig is naar alles.

Voordat ik iets nieuws probeer, wil ik alles weten.

Ik lees, kijk, en luister. Alles.

Want ik wil exact weten wat ik kan verwachten.

En toch, toen ik me voorbereidde op mijn eerste

Verbonden Ademsessie, had ik geen idee wat me te wachten stond.

Ondanks alles wat ik al had gelezen, gezien en gehoord,

was ik totaal niet voorbereid op wat ik effectief zou ervaren.

Ik was al een tijdje thuis, mijn lichaam was compleet op.

Ik had een aantal keer in het ziekenhuis gelegen na heftige aanvallen die me bijna in coma hadden gebracht.

Mijn lichaam was ‘tilt’ geslagen van de stress, en ik kon de overload niet meer verwerken. Mijn suikerspiegel zakte gevaarlijk laag, geen diabetes, maar ‘dumpingsyndroom’.

Mijn lichaam gaf steeds duidelijker aan dat het overbelast was en zichzelf niet meer kon reguleren.

Als harde werker ben ik altijd in de weer geweest om alles zelf op te lossen.

Maar het punt was bereikt dat mijn lichaam niet meer meewerkte, en ik kon niet langer doorgaan zoals ervoor.

Ik wilde alles proberen, zolang ik maar geen medicatie moest nemen.

Dat was een bewuste keuze, of dat de "beste" keuze was laat ik in het midden.

Maar voor mij voelde het toen gewoon niet goed om medicatie in te nemen.

In mijn zoektocht naar oplossingen kwam ik terecht bij Verbonden Ademwerk.

Ik dacht: ‘Ik adem al mijn hele leven, dus wat kan er misgaan?’ Ik moest het gewoon proberen.

Ik maakte een afspraak voor mijn eerste sessie bij iemand waarbij ik me goed voelde, iets wat een basis is voor een Ademsessie.

Toen de sessie begon, ging mijn hoofd overuren.

Gedachten schoten door mijn hoofd: “Wat ben ik hier aan het doen?” “Hoe kan dit me nu helpen?” “Hoe kan ademhaling überhaupt spanning en emoties losmaken?” “Wat ben ik hier nu weer aan het proberen?”

Mijn hoofd was een sneltrein van weerstand.

Tot ik ineens besefte dat die sneltrein tot stilstand was gekomen.

Mijn hoofd, dat altijd maar doorraast met gedachtes, de eindeloze to-do lijst, had geen macht meer over mij.

Mijn lichaam nam het over.

Wat een bevrijding! Mijn lichaam voelde zowel warm als koud tegelijk, mijn handen waren verkrampte en tintelingen en rillingen gierden door me heen.

Woede, frustratie, verdriet, het kwam allemaal omhoog.

Maar wat voelde ik me tegelijkertijd ook opgelucht.

Het mocht er eindelijk uit! Alles wat ik had opgekropt: spanning, stress, verdriet, boosheid, onmacht… het kwam allemaal los.

Mijn lichaam liet alles gaan en mijn hoofd had er geen grip meer op.

Het voelde alsof ik niet meer in controle was, maar op een heel bevrijdende manier.

Tijdsbesef had ik niet meer.

Hoe lang het duurde, weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat het pijnlijk was, intens, en tegelijk ook zo bevrijdend.

Misschien wel een van de mooiste en gelukkigste momenten van mijn leven.

Na het actieve ademdeel volgde een integratiefase waarin mijn lichaam, op zijn eigen manier en tempo, weer tot rust kwam.

Een rust die ik niet kan beschrijven.

Het was alsof ik opnieuw werd ingesteld, als een soort reset. Helemaal opgekuist.

Anders kan ik het niet verwoorden.

En op dat moment besefte ik het: Mijn adem werd mijn bevrijding, mijn anker en mijn sleutel naar mezelf.

Mijn eerste ademsessie was niet de magische oplossing voor al mijn problemen,

maar het was de sleutel die ik al zo lang zocht. Het gaf me toegang tot mezelf, op een manier die ik nog nooit eerder had ervaren.