Ik bak en kook graag en ben heel bourgondisch opgevoed. Op een bepaald moment durfde ik dit allemaal niet meer, omdat wat ik maakte ook weer op moest. Eten werd mijn manier om mezelf te verdoven, in plaats van iets dat me voedde. Langzaamaan verloor ik mijn plezier in iets dat ik altijd graag deed.
Mijn relatie met eten was helemaal kapot. Ik ging van extreme eetbuien naar periodes van amper eten, of ik nam medicatie die ervoor zorgde dat wat ik at er zo snel mogelijk weer uitkwam. Ik maakte mijn lichaam kapot, en mentaal misschien nog wel erger. Ik walgde van mezelf, van hoe ik eruitzag en hoe ik me voelde. Ik zat vast in een vicieuze cirkel waar ik geen uitweg in zag.
Een maagoperatie leek dé manier om uit die vicieuze cirkel te komen. Geen eetbuien meer, eindelijk rust. Ik kwam niet in aanmerking voor terugbetaling, maar dat kon me niet schelen. Ik wou koste wat kost eruit geraken. Uiteindelijk vond ik een dokter die bereid was me tegen betaling te opereren. Eindelijk was er licht aan het einde van de tunnel.
Na de operatie kon ik effectief niet meer eten. Ik viel af, en de weegschaal werd mijn beste vriend. Ik zag dagelijks die cijfers zakken en vond het zalig! Maar terwijl mijn gewicht daalde, zakte mijn energie en zelfbeeld mee. Ik werd een wandelend skelet. Ik was eindelijk ‘mager’, maar in de spiegel zag ik nog steeds iets wat me niet aanstond. De cijfers op m’n bankrekening zakten mee met de weegschaal. Ik kon eindelijk die kleren kopen die me nooit pasten. Daarnaast was ik altijd op stap, ging ik leningen aan om andere leningen af te betalen—geld uitgeven was mijn nieuwe manier om te verdoven.
Voor de buitenwereld leefde ik een enorm rijk leven, vanbinnen was ik arm.
Na een tijdje begon ik weer meer te eten. Mijn maag, die uitgerekt kon worden, liet het weer toe. Eten werd opnieuw mijn vlucht. Suiker is nooit mijn beste vriend geweest en de operatie heeft daar geen verbetering in gebracht, integendeel. Suiker werd mijn ultieme verdoving. Hard werken en blijven kopen werden mijn nieuwe manieren om te overleven. Naast mijn voltijdse job, eigen kapsalon in bijberoep en de B&B van m’n ouders, moest ik constant op stap. Stilzitten? Dat kon ik niet. Ik vulde het ene gat met het andere.
Ik werkte mezelf letterlijk kapot. Na een stiekeme eetbui op het werk kreeg ik mijn eerste aanval. Ik lag stuiptrekkend op de grond, mijn ogen waren wit, schuim op mijn mond. M’n collega’s dachten dat ik doodging. In het ziekenhuis kreeg ik de diagnose: ‘epilepsie’. Na maanden vol misdiagnoses en vier aanvallen later, bleek het uiteindelijk ‘dumping syndroom’ te zijn. Mijn lichaam kon onder stress, vermoeidheid of een teveel aan snelle suikers mijn suikerspiegel niet stabiliseren, waardoor m’n suiker comateus laag zakte. Na die diagnose moest ik suiker volledig bannen, want het was letterlijk gevaarlijk voor me geworden. Ik nam tijdelijk afstand van alles en besefte dat ik een time-out nodig had.
In plaats van te luisteren naar wat mijn lichaam echt nodig had, begon ik—harde werker als ik ben—hard te werken aan mijn ‘herstel’. Ik ging van het ene ‘gezonde’ dieet naar het andere en legde mezelf een heel strak schema op van dagelijkse wandelingen, verplichte yoga en gezond eten, maar dat alles en het controleren hiervan werd simpelweg mijn nieuwe vlucht. Ik creëerde een ‘Burn-out’ binnen een ‘Burn-out’ (zoals je in mijn vorige blog las, hou ik niet zo van die termen/stempels, daarom staan ze hier tussen ‘ ‘).
Door dit hele proces zette ik mijn passie voor koken en bakken opzij en ontzegde mezelf het plezier ervan. Alles moest té perfect zijn. De momenten die gezelligheid en sfeer zouden moeten zijn, waren pure stress voor mij. Eén fout kommetje op tafel en ik liep de hele avond met een wrang gevoel rond.
Omdat dit zo niet langer kon, begon ik hulp te zoeken om mijn relatie met eten te herstellen en leerde ik stap voor stap intuïtief eten. Mezelf echt voeden in plaats van te verdoven. Voor het eerst begon ik te voelen wie ik écht was! Door hieraan ademwerk toe te voegen kon ik het destructieve patroon van eetbuien echt loslaten. Ik was niet langer ‘verslaafd’ aan eten. Als de rollercoaster van mijn leven weer eens een extra versnelling nam, bood dat koekje of die zak chips me nog wel troost, maar ik was er oké mee.
Ik kon mijn lichaam aanvaarden zoals het was. Spiegels in huis moesten niet langer afgeplakt blijven...
Als kers op de taart vond ik de extra steun die ik zocht in essentiële oliën. Ze brachten me terug naar binnen, terwijl ik jarenlang alles buiten mezelf zocht. Dankzij de kracht van mijn adem in combinatie met de oliën heb ik mijn balans gevonden,
en zonder dat ik het besefte, verdween ook het troost zoeken in dat koekje of die zak chips.
Ik geniet nu weer zo van koken, bakken, en lekker eten!
Van het experimenteren om het ultieme ‘Brookie’-recept te vinden, heerlijke lasagne maken tot simpel vers brood bakken, brengt me niet alleen vreugde.
Het geeft me ook een gevoel van voldoening dat ik jarenlang heb gemist.
Dit kunnen delen met iemand die ik doodgraag zie en die dit ook enorm hard apprecieert, maakt het allemaal zoveel leuker.
Het was een lange weg, maar ik ben mezelf zo dankbaar dat ik die uitdagingen ben aangegaan.
Dat maakt dat ik dit alles nu eens zo dankbaar ben en er eens zo hard van kan genieten.
Misschien begin ik hier wel receptjes te delen?
Laat je hieronder even weten of je dat leuk zou vinden?
Ja heel leuk !
Nee geen interesse
Comments