Vrijdag besloot ik dat het tijd was voor een BOFFweekend – Bewust OFFline.
Ik voelde dat ik het nodig had om letterlijk uit de online wereld te stappen, om alles terug helder te krijgen.
De laatste tijd verloor ik mezelf in het online zichtbaar zijn. Ik was zo gefocust op het aantrekken van de juiste mensen, dat ik niet meer echt voelde waar het om draaide. Mijn werk kwam niet meer vanuit mijn gevoel, maar vanuit mijn hoofd. Alles wat me normaal naar binnen brengt, naar mijn gevoel, deed ik op automatische piloot omdat ‘het moest’.
Ik was niet meer aan het ademen waarvoor ik sta. Ik ademde niet meer mijn missie. In plaats daarvan deed ik wat de oude ‘ik’ altijd deed: blijven doorgaan en hard werken om mijn doelen te bereiken en La Fille en Rose te laten groeien. Maar hoe meer mijn hoofd vond dat het niet snel genoeg ging, hoe harder ik werkte, en hoe meer ik nieuwe dingen begon te maken.
De harde werker in mij was verkleed in een jasje van rust en ontspanning, maar vanbinnen vrat de stress me op. Die druk kwam volledig van mezelf... Ik ben de strengste baas die ik ooit heb gehad.
De confrontatie
Donderdagavond zat ik bij de huisdokter voor een nieuw voorschrift voor kinesitherapie en een paar kwaaltjes die ik al een tijd meesleur. Hij vroeg me vlakaf: “Waar ben je eigenlijk mee bezig? Je komt nu al zo lang met dezelfde klachten en blijft er maar mee ronddwalen.”
FUCK, betrapt.
Dat was exact het gevoel dat ik had. Hij sprak uit wat ik al veel langer voelde, maar niet wou zien. Ik stak het zo ver mogelijk weg en liet me leiden door m’n hoofd.
Ben ik te ver gegaan? Ben ik over mijn eigen grenzen gegaan? Eerst maakte ik mezelf wijs dat het zo was, en werd ik kwaad op mezelf...
Ik bleef weglopen van waar het echt om draaide.
Het is tijd dat ik weer écht begin te ademen wat ik doe.
Zondag: tranen en inzichten
Vandaag is het zondag, en ik ben niet meer boos op mezelf. Dit weekend heb ik veel gehuild. Die tranen waren exact wat die boosheid probeerde te verstoppen.
Nu zie ik het anders. Grenzen veranderen continu, en ook mijn draagkracht is niet constant. Dat hangt af van allerlei factoren, zowel intern als extern: mijn omgeving, slaap, mijn cyclus,... Ik was aan het koorddansen op een dunne, fragiele grens – een grens die nieuw voor me is en ik nog maar net heb leren kennen.
Ondernemen voor iemand zoals mij is gewoon anders dan voor 80% van de bevolking.
Als projector (volgens Human Design) werk ik anders met energie.
Voor mij draait ondernemen niet om zichtbare resultaten, maar om wat je niet ziet,
maar wel voelt.
Het gaat om de energie die ik zelf uitstraal en waar ik jou in meeneem.
Als ik naar buiten toe communiceer dat ik rust en ontspanning toegankelijk wil maken, maar ik zit zelf vast vanbinnen, dan klopt het niet.
Dat voel jij, dat voel ik, en dat maakt het onbetrouwbaar.
Er is geen marketingcursus die je dit leert, hoewel ik het afgelopen jaar tientallen cursussen gevolgd heb. Waar ik blij om ben, want ik heb uit elke cursus iets gehaald dat bij me past. Maar nu is het tijd om mijn eigen weg te vinden. Een manier die goed voelt, zonder mezelf te verliezen in strategieën die niet voor mij werken. Oude overtuigingen loslaten, waardoor er ruimte kan komen voor nieuwe inzichten.
La Fille en Rose is wie ik ben. Met vallen en opstaan.
Ik heb getwijfeld of ik dit verhaal zou delen, want het laat zien dat ik soms ook de weg kwijt ben, ondanks alle tools die ik anderen aanreik.
Maar juist daarom wil ik het wél delen, omdat het laat zien dat ik ook maar een mens ben. Net als jij.
Conclusie? Het wordt tijd dat ik het anders ga aanpakken. Op mijn manier.
Met meer BOFF-momenten.
Jos en ik genieten enorm van onze quality time in het bos.
Ik ben momenteel op workation in een chalet, omringd door de rust van de natuur.
Deze momenten brengen je terug naar wat echt belangrijk is, en alles wat je nodig denkt te hebben, doet er niet toe; wat je echt nodig hebt, zit in jezelf.
Aan jou om het uit te zoeken en toe te laten. 😉
La Fille en Rose 🌹
Comments